Vincent Peirani behoort tot een van de beste accordeonisten in de hedendaagse jazz, op dit album is hij niet alleen te horen op de accordeon maar ook op accordina, klarinet, keyboard, speeldoos, glockenspiel en hij is ook vocaal aanwezig. Verder zijn aanwezig Frederico Casagrande op el. gitaar en Ziv Ravitz op drums. Behalve het afwijkende instrumentarium is er nog een afwijking van het geijkte repertoire van Peirani, hier is eigenlijk geen sprake van jazzmuziek, we horen rock, wereldmuziek, progrock, volksmuziek en ook sporen van jazz, zydeco en Morricone. Er zijn versies te horen van nummers van Marilyn Manson (!) en Nine Inch Nails, het kinderliedje “Ninna Nanna” van zanger Frederico Alagna en “River” van zangeres Bishop Briggs.

Het album begint met “This is the New Shit” van Marilyn Manson, ik ben absoluut niet op de hoogte van de muziek van Manson, ik haat heavy metal, maar de versie van Peirani lijkt me redelijk afwijkend, het begint met een speeldoos (!), waarna Casagrande flink van leer trekt op zijn gitaar maar het wordt absoluut geen herrie. Ik heb even gekeken naar de trailer van het origineel, maar de fascistoïde beelden riepen alleen maar walging op en het gebrul van Manson heeft niets van doen met de versie van Peirani, gelukkig maar. Op aanraden van Ravitz is het geluid van Peirani’s accordeon hier en daar volgestopt met elektronische effecten, maar het blijft binnen de perken. “Salsa Fake” is een nummer van Peirani en draagt ook duidelijk zijn stempel door het meeslepende accordeonspel, ook Casagrande is hier virtuoos bezig , fraai nummer. “River” klinkt ondanks de vervormde gitaar geluiden toch heel melodieus, het was een hit voor Bishop Briggs (Sarah McLaughlin), het eindigt met schrille gitaarklanken en donkere stemmen, heel sfeervol. Peirani bedacht alle klanken en ideeën in zijn kelder gedurende de lange periode van de pandemie, vaak hadden de gitarist en drummer geen idee waar het zou heengaan maar ze vertrouwden de directeur.

In ”Les larmes de Syr” is er weer sprake van de Peirani zoals we hem kennen in zijn gebruikelijke repertoire, sfeervol en melodieus met een aan Morricone herinnerende weemoed. “Copy of A” is een nummer van Nine Inch Nails waar Peirani een fan van is, het klinkt hier nogal elektronisch met razendsnel drumspel, niet echt my cup of tea om het vriendelijk te zeggen. “Twilight” is een fraaie compositie van Casagrande, de klank van gitaar en accordeon vloeien hier lieflijk dooreen, een heerlijk rustpunt op het album. “Heimdall” van Peirani komt door zijn intelligente opbouw het dichtst in de buurt van jazz, althans de fusion variant ervan, gedreven drummen, een gierende gitaar en Peirani die zich uitleeft op zijn accordeon. “Ninna Nanna” heeft in mijn oren niet zoveel van doen met het origineel van Frederico Alagna maar heeft veel meer weg van de man with harmonica, de onvergetelijke scene uit Once upon a time in the West, de harmonica is hier vervangen door de accordeon. Een geweldig nummer, voor mij het beste op dit intrigerende en aparte album, wat je eigenlijk ook onder jazz mag scharen gezien de interactie tussen de drie muzikanten, een kenmerkend ijkpunt in de jazz.

Jan van Leersum